Posts

De tocht naar Ripe

Afbeelding
H oe oud waren we? Hooguit een jaar of 28 en volledig verslingerd aan de boeken van Malcolm Lowry. We verslonden natuurlijk ‘Under the Volcano´, ‘Dark as the grave where in my friend was laid´, `October Ferry to Gabriola´, `Hear Us Oh Lord from Heaven Thy Dwelling Place´. Natuurkijk in het Engels. Alleen al die titels.  En de romans waren niet genoeg voor onze literaire honger. Bevriende boekhandelaren voorzagen ons van de onvolprezen biografie van Douglas Day, zijn verzamelde brieven en alles wat er nog verscheen. Eigenlijk herinner ik me niet, later ooit nog zo gek te zijn geweest van een schrijver. Wat was het, zijn drankzucht? Ja, dat herkende we wel. Bovenstaande foto´s zijn genomen tijdens onze pelgrimage naar Lowry´s begraafplaats in het landelijke Engelse Ripe. Het was een reis die de naam onvergetelijk verdient. De eerste reis in mijn eerste echte baan in mijn eerste nieuwe auto. Een zwarte Citroen Visa met lichtbruine ademende stoelen en het typische twee cilinder
Een reactie posten
Meer lezen

De verhalen van de overwonnenen

Afbeelding
W e hebben er lang op moeten wachten, de verhalen van de overwonnenen. Hoe was het om deel uit te maken van de verliezende krijgsmachten van het Derde Rijk en het keizerrijk Japan?  Erg populair zijn dergelijke verhalen - zeker in eigen land - natuurlijk niet. Hoewel de roman `Menselijke Voorwaarden´ van de Japanner Junper Gonikawa (1956) ook in Japan bij verschijnen een succes was.  Doorgaans is dit evenwel niet het geval. Wellicht speelde de schaamte een rol, omdat het avontuur met grote woorden was aangegaan. Dan is teloorgang des te treuriger. Er is niets heldhaftigs aan de terugtocht. Dat we in Nederland lang hebben moeten wachten op `Menselijke Voorwaarden´ ligt meer aan de omvang van de roman en de angst van uitgevers er weinig aan te kunnen verdienen.Vorig jaar verscheen het 1500 pagina´s tellende meesterwerk eindelijk als de verdiende uitgave in het Nederlands. Verfilmd was het al eerder. Het is het onvoorstelbare verhaal van een jonge ambtenaar die poogt onder d
Een reactie posten
Meer lezen

De Europese roman

Afbeelding
I s `Grand Hotel Europa´ echt zo goed? Onwillekeurig bekruipt je toch een wat ongemakkelijk gevoel, wanneer je al de lofzangen op de roman van Ilja Leonard Pfeijffer leest.  Het is zeker geen straf de vuistdikke roman te lezen. Ondanks de vele zware thema´s die Pfeijffer aansnijdt, weet hij een lichte toon te treffen. Een toon die geregeld een glimlach om de lippen te weeg brengt. De titel is veelzeggend. `Grand Hotel Europa´ is een roman over het oude continent, over immigratie, massatoerisme en ook over liefde. Dat is veel en al snel te veel.  Zo niet bij Pfeijffer, zwierig schrijft hij zich een weg door het Europese doolhof. Uit zijn voorgaande romans wisten we al, dat de schrijver moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaat. Nu hij daar massatoerisme aan heeft toegevoegd moest hij zijn thuisbasis Genua even verlaten en Venetië als uitvalsbasis kiezen.  Hij doet het goed. Of de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer nu aan het woord is of de andere hoofdrolspelers, zoals zijn ge
Een reactie posten
Meer lezen

Een taalprobleempje

Afbeelding
I n   het jaar 1994 bracht de Spaanse journalist-schrijver Arturo Perez Reverte een bezoek aan Nederland. Dit om zijn nieuwste boek `Comancheland’ te promoten, waarin hij verslag deed van zijn jaren als oorlogsverslaggever in Bosnië- Herzegovina. Het was een merkwaardige ontmoeting in het Rembrandthotel in Amsterdam. De uitgever had verzuimd mij te vertellen, dat Perez Reverte het Engels niet machtig was en louter Frans en Spaans sprak. Mijn middelbare school Frans was niet om over naar huis te schrijven om maar niet te spreken van het Spaans na een een jaar conversatiecursus. Perez Reverte sprak de gedenkwaardige woorden: ,,Somos hombres de literatura , entendemos’’.  Dit om mij toch vooral moed in te spreken en niet het interview af te breken. Hakkelend worstelden we ons door een gesprek, dat mij bij bleef als bijzonder. Perez Reverte had gelijk. Ondanks het taalprobleem wisten we toch redelijk gedachten te wisselen over de journalistiek en de oorlogsjournalistiek in
Een reactie posten
Meer lezen

Jef Geeraerts

Afbeelding
E igenlijk was ik hem een beetje vergeten. Toch was hij een van de schrijvers die op de middelbare school veel indruk op me maakten. Jef Geeraerts dus. Een merkwaardige verschijning zo leek het op het fotootje achterop zijn roman ´Black Venus´. Dat wil zeggen, het portret van de schrijver stelde licht teleur. Het was een van de vragen die de leraar Nederlands stelde naar aanleiding van mijn enthousiasme. ,,Wat denk je, als je die foto ziet´, vroeg hij. En dus maakte ik hem deelgenoot van mijn teleurstelling. Iemand die zo prachtig schreef over zijn ervaringen als administrateur in de Belgische Kongo kon er toch niet zo gewoon uitzien. Desondanks las ik elke roman na Gangreen 1 Black Venus en ook zijn korte verhalen verslond ik. Na een aantal jaren sleet de liefde. Het was toch wel veel van hetzelfde en dat van die Belgische treurnis in Kongo wisten we nu wel. Kennelijk besefte de schrijver dat zelf ook wel, want hij verliet het pad van de literatuur. Hij verwierf meer
Een reactie posten
Meer lezen